In deze bundel zijn zes sprookjes verzameld die eerder in tijdschriften en bundels verschenen.

Bij ieder verhaal hoort een kleurillustratie van een gekend tekenaar: van Tonke Dragt zelf, van Hans Kresse, Lydia Postma, Ted van Lieshout, Philip Hopman en Annemie van Haeringen. Ook al zijn de verhalen vaak dertig jaar of ouder, gedateerd zijn ze allerminst. Tonke Dragt blijft een meesterverteller. Haar voornaamste thema blijft de strijd tussen goed en kwaad. In het sprookje 'De twee koningen' vereeuwigt ze het thema letterlijk in een mooie metafoor waarbij twee rivalen in een onvruchtbare en een bloeiende boom veranderen.

Dragts personages zijn zoekers die op hun weg naar volwassenheid voor een speciale opdracht staan. De treurende koningszoon onderneemt een barre tocht om zijn betoverde geliefde te bevrijden in 'Het Spookmes'; de derde koningszoon Tarne, die de zienersgave heeft, ondergaat gelaten zijn verbanning uit het rijk van zijn vader om het van de ondergang te redden in 'Het was maar een droom' en de minstreel moet een vermeende draak verslaan om het geluk te veroveren in 'De draak en de sleutel'.

In het laatste sprookje, het titelverhaal, brengt een mysterieuze harmonicaspeler weer plezier in het leven van een ouder wordende vuurtorenwachter en zijn vrouw. Wat hij met zijn muziek bereikt, verwezenlijkt Tonke Dragt met haar warme en mysterieuze verhalen. Zij doorbreekt de dagelijkse sleur en verheft het gewone leven tot een sprookje vol levenswijsheid. Dat kunnen alleen de beste vertellers. [Jet Marchau] Verberg tekst

Ter gelegenheid van de 75ste verjaardag van de auteur (nov. 2005) verschijnt deze verhalenbundel die vijf oude, bekende verhalen en een nooit eerder gepubliceerd verhaal bevat. Ook al zijn sommige verhalen al meer dan dertig jaar oud, de magische aantrekkingskracht blijft behouden. Met name de twee verhalen waarin de raamvertelling prominent aanwezig is (‘Het spookmes’ en ‘Het was maar een droom’) doen denken aan de eerdere successen van deze auteur, die niet voor niets winnaar was van de Griffel der Griffels (2004). Haar taalgebruik is niet altijd even gemakkelijk (‘wenste de bewoners een vredig bestaan te waarborgen’ en ‘kwaad is in goed verkeerd’), maar zeer beeldrijk; door het gebruik van herhalingen en tegenstellingen ontstaat er een bepaald ritme in het verhaal en middels suggestie weet de schrijfster steeds opnieuw een mysterieuze en sprookjesachtige sfeer op te roepen. Elk verhaal is in kleur geïllustreerd door een andere tekenaar, waarbij de recent gemaakte illustraties door de eigentijdse stijl en het kleurgebruik een nieuw perspectief op de verhalen bieden. Een prachtige, verzorgde uitgave waarin oud en nieuw elkaar ontmoeten. Vanaf ca. 10 jaar. Verberg tekst

De werken van Tonke Dragt die in 1976 werd bekroond met de Staatsprijs voor Jeugdliteratuur en die voor ‘De brief voor de koning’ in 2004 de griffel der griffels kreeg, worden steeds maar opnieuw opgegeven. ‘Het dansende licht’ is een verzameling verhalen waarvan de meeste vroeger al werden gepubliceerd (enkel het korte sprookje ‘De dertiende fee’ verscheen niet eerder). Het titelverhaal ‘Het dansende licht’ werd eerder opgenomen in ‘Het gevaarlijke venster en andere verhalen’, net zoals ‘Het spookmes’, ‘Het was maar een droom’ en ‘De draak en de sleutel’. ‘De twee koningen’ is een verhaal dat in 1960 deel uitmaakte van de Kris Kras Sprookjespocket ‘Jodokus en andere sprookjes’. De verhalen die in deze nieuwe bundel werden samengebracht zijn sprookjesachtige vertellingen die balanceren tussen droom en werkelijkheid. Het wat archaïserende taalgebruik van de schrijfster (bijv. meesteresse; minstreel, flambouwen), haar verhullende schrijfstijl en haar kunstige spel met vertelperspectief dragen bij tot de overheersende geheimzinnige atmosfeer. De wereld die wordt opgeroepen herinnert aan de avonturen van Tiuri en Piak in de ‘Brief voor de koning’ en ‘Geheimen van het Wilde Woud’. ‘Het dansende licht’ over de vuurtorenwachter die niet dansen kon, speelt zelfs in het land van koning Unauwen. Deze bundel is een mooi verzorgde uitgave met zwart-witillustraties én met paginavullende kleurplaten. ‘Het spookmes’ werd door de auteur zelf geïllustreerd maar voor de andere verhalen heeft men telkens een andere illustrator aangezocht (Annemarie van Haeringen, Philip Hopman, Hans Kresse, Ted van Lieshout en Lidia Postma). De zes beeldkunstenaars hebben wel elk een heel eigen stijl en dat komt de eenheid van de bundel niet meteen ten goede. Bovendien is Dragts beeldende kunst – maar dit is uiteraard een persoonlijke visie – onlosmakelijk met haar geschriften verbonden, een beetje zoals de prenten van Fiep Westendorp bij het werk van Annie M.G. Schmidt horen. Wanneer men Dragts werk opnieuw wil uitgeven en ook de volgende generaties jongeren wil laten kennismaken met haar tijdloze klassiekers dan gebeurt dat naar mijn mening ook het beste met de originele illustraties van de auteur zelf erbij.
Verberg tekst